Kościoły ewangelickie ziemi świdnickiej do 1945r.

Wkroczenie 16 grudnia 1740 r. wojsk pruskich Fryderyka II na Śląsk rozpoczęło wojnę przeciwko monarchii Habsburgów. Traktat pokojowy z 28 lipca 1742 r. zakończył  pierwszą wojnę śląską i zapewnił Prusom 90 % Śląska, a ponadto Hrabstwo Kłodzkie. Fryderyk II od początku przychylał się do pełnej wolności religijnej ewangelików, pozwalał na budowę ewangelickich domów modlitwy, z tym że każda budowa wymagała zezwolenia. Niezbędnym warunkiem jego uzyskania była wypłacalność parafii w zakresie budowy i utrzymania świątyni, także pastora. Nie było to nigdzie możliwe bez przychylnego wsparcia właściciela ziemskiego.
    Początkowo na sale modlitewne adaptowano każde nadające się do tego celu wnętrza. Wkrótce potem zaczęto wznosić pospiesznie charakterystyczne budowle o szkieletowej konstrukcji, które zyskały nazwę domów modlitwy (nazwy kościoły wolno było używać od 1764 r.). Były to obiekty dość skromne, na ogół drewniane i bezwieżowe, z wnętrzem typu halowego. Miały być też budowane bez dzwonnicy. Forma była podporządkowana całkowicie względom użytkowym. Do 1752 r. powstało na Śląsku  ponad 200 domów modlitwy.
    Okresem rozkwitu budownictwa kościołów ewangelickich na Śląsku był wiek XIX i początek XX. Kościoły wznoszono, zgodnie z tendencją obowiązującą w Europie, w stylach historycznych: neoromańskim, neogotyckim i neobarokowym. Po II wojnie światowej wiele obiektów rozebrano, a ich wyposażenie rozkradziono. Zachowały się te, które zostały przejęte przez kościół katolicki.