Dom Wagi

Statuty miejskie określały rodzaje towarów dopuszczonych w danym mieście do sprzedaży, warunki techniczne, jakim muszą odpowiadać, opłaty na rzecz miasta zależne od ilości i wagi towarów, wreszcie wysokość opłat pobieranych za ważenie towarów na urzędowej wadze miejskiej. Większe miasta wznosiły dla dokonywania tych czynności osobny budynek, zwany Wagą, wyposażony w wagi różnych rozmiarów – dużą, średnią i małą. Tak było w Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Starym Mieście Gdańsku. W Świdnicy istnienie wagi miejskiej potwierdza zapiska w księdze miejskiej z 1330 r. o czynszu z ważnicy. Waga znajdowała się, tak jak w innych miastach na Śląsku, u wylotu sukiennic naj prawdopodobniej po zachodniej stronie rynku. Nie wiadomo czy znajdowała się w specjalnym budynku, czy też w jednym ze skrajnych pomieszczeń domu kupieckiego. W ikonografii dom wagi pojawia się dopiero w XIX w. Obok ważnicy w domu wagi znajdowały się wzorce innych miar tj., miary objętości (korca) oraz miary długości (prętu, łokcia, stopy). Waga znajdowała się pod zarządem ważnika, który miał do pomocy pisarza oraz potrażnych, czyli tragarzy wnoszących towary na wagę i znoszących je z niej na wskazane miejsce.